Hoe kun je nu het beste het gevoel omschrijven bij thuiskomst van het jaarlijkse Pinksterkamp? Kater, doodmoe, heimwee. Ja, vooral dat, maar er is meer. Het is niet gemakkelijk om uit te leggen wat er allemaal in je omgaat als je een poging doet om alles te evalueren. Gezellig, dat is het sleutelwoord. Bij alle herinneringen komt dat woordje direct in je op. En dat het ook dit jaar weer een gezellig kamp was, dat is een zekerheid.
Om te beginnen hadden we natuurlijk een ongelofelijke mazzel met het weer. Drie dagen zon en een heerlijk temperatuurtje zijn geweldige ingrediënten om een kamp al op voorhand te doen slagen. De andere bepalende factor zijn de mensen. Ook dit jaar zijn we er weer in geslaagd om met een groep van ruim 60 volwassenen en kinderen één grote familie te vormen. En zoals het thuis gaat: de ene keer omarm je iedereen die je lief is en de andere keer heb je het gevoel dat alle anderen van een andere planeet komen. Dat maakt het Pinksterlamp zo bijzonder. Allemaal verschillende karakters die tenslotte maar één doel hebben met elkaar: het creëren van 3 dagen geluk.
Vrijdagavond begon het al goed. Bijna iedereen had de vrijdag aangegrepen om een start te maken met het kamp. Op het kampeerveld werd spontaan een grillmasters event georganiseerd dat goed smaakte bij de rest. Door het goede weer kon er nog lang buiten gezeten worden. Maar om half elf werd dan uiteindelijk toch het startsein gegeven door met een prosecco in de hand te toosten op een mooi weekend met elkaar. Direct daarna werd het bos geplunderd om het vreugdevuur op te stoken. In de feestzaal was het voornamelijk Nederlandstalig wat er klonk. Blijkbaar waren er een aantal die toch graag het thema ‘lekker Hollands’ door hadden willen zien gaan. Gelukkig kwamen uiteindelijk ook de bitterballen door en kon je je biertje goed gebruiken om de twijfelachtige muzieksmaak weg te spoelen. Maar alles voor het groepsgevoel zullen we maar zeggen, dus ook hier maakte we gezamenlijk een geslaagde avond van. De sfeer was zó goed, dat het uiteindelijk toch weer rijkelijk laat werd voordat iedereen het bed had opgezocht.
De zaterdag was er weer zo’n eentje van: doe maar lekker waar je zin in hebt. Er werd gewinkeld, gezwommen, gesport of even helemaal niets. Het was tenslotte wederom lekker weer, dus waarom zou je je druk maken? ’s Avonds aten we pasta. Vanwege budgettaire maatregelen kon de kookploeg zich niet helemaal uit leven op het eten, maar het smaakte er niet minder om. En tenslotte hadden we ook niet veel tijd want de pubquiz stond alweer snel op het programma. Ook dit jaar presenteerde onze strenge doch amusante quizmaster de avond met de nodige passie. Het was een spannende strijd wat uiteindelijk resulteerde in twee winnaars. Na afloop liepen de discussies zoals gebruikelijk weer hoog op, maar verlette niet dat daarna de toch al leuke avond werd omgezet tot een groot feest. De dansvloer was snel gevuld en de temperatuur liep hoog op. Ook nu was de muziekkeuze weer een puntje van discussie. Maar alles voor het groepsgevoel, dus je raad het al: het werd een gezellig avondje wat duidelijk te horen was tot in de wijde omgeving en doorging tot in de laatste uurtjes…
Ook zondag werden we weer gewekt door de zon. Het was voornamelijk een dagje van chillen en sporten. Kamp A zat weer in comité cosy bij de tent en bij kamp B zaten ze gezellig om een lange tafel als één grote Italiaanse familie. Ik hoor u denken: 2 kampen? Ruzie in deze grote en hechte Pinkstergemeenschap? Tut tut, de gedáchte alleen al. Neeee, je kon gewoon kiezen waar je zelf graag bij wilde zijn! Een concept leek daardoor opnieuw te zijn geboren: Create your own camp. Wie weet een idee voor volgend jaar om zelfs twee verschillende muziekzalen te creëren? Feest en lekkere herrie in de ene zaal, rustig chill en muzikaal in de ander. Wellicht in iedere zaal een ander hapje. Gezellig overlopen en je hebt een avondvullend programma. Maar terug naar de realiteit, terug naar de dag. Aan het einde van de middag was er een gezamenlijk volleybaltoernooi en organiseerde de allerkleinsten een Heel Holland Bakt. Helaas deed de jury een beetje raar en konden er een paar overenthousiaste volwassenen het toch niet laten om de baksels te manipuleren. Uiteindelijk eindigde de strijd ook hier in een gelijkspel. Gelukkig maar. ’s Avonds konden we in het zonnetje lekker genieten van de BBQ en kwamen we langzaam in de stemming voor de bonte avond. Over saamhorigheid gesproken. Ik heb zelden zoveel volwassenen massaal mee horen zingen op de melodieën van K3. Beetje sneu voor de kids die hun kinderliedjes spontaan omgetoverd zagen worden als ouwe lullen muziek. Ik bedoel: als je toch een man van 60+ uit z’n bol ziet gaan bij ‘alle kleuren van de ‘regenboog’, dan heb je als kind wel ff wat te verwerken. Maar deze zondagavond stond in ieder geval wel als symbool voor het Pinksterkamp. Het was dé ultieme manier om te ervaren waar het kamp uiteindelijk om draait: van jong tot oud, samen met elkaar genieten. En we genoten nog lang door. Er werd gedanst, gezongen en gefeest. Ook werd er nog tot diep in nacht gekaart en gedobbeld. Ik wist niet dat deze op zich saaie spelletjes zulke hilarische momenten op konden leveren. Tijdens het Pinksterkamp kan je écht alles verwachten is mijn conclusie.
Na het ontbijt van maandagmorgen was iedereen in de weer met het opruimen en schoonmaken van de accommodatie. Na gezamenlijk voor de laatste keer met elkaar koffie te hebben gedronken, druppelde het kamp langzaam leeg net zoals het ook op vrijdag was gevuld. Maar niet voordat de winnaar bekend werd gemaakt van het ‘wie kent wie het beste spel’. Opvallend was dat uiteindelijk de oudere garde het beste was in het raden hoe de jongeren zich zouden gedragen op het kamp. Mensenkennis? Of was het toch gewoon een logische opsomming van feiten uit hun eigen verleden? Ik heb zo mijn vermoedens bij het aanschouwen van de winnaar. Ik noem geen namen.
Het was een meer dan geslaagde versie van het Pinksterkamp. Op de weg naar huis realiseer je pas hoe bijzonder het is om met zoveel mensen zulke geweldige dagen mee te maken. Weer een heel jaar lang wachten zou je denken. Maar dat is niet zo. Gelukkig keerde iedereen weer terug naar onze eigen habitat, zodat we in staat zijn om tijdens de ‘gewone’ KCD momenten dezelfde sfeer te creëren. Als we met z’n allen op het veld zijn kunnen we ook het Pinksterkampgevoel ervaren, door met jong en oud gewoon te genieten van het moment. Het seizoen is bijna ten einde, maar gelukkig komen er nog een paar van die momenten om er iets moois van te maken met elkaar. Maar eerlijk is eerlijk: er is maar één ultieme uitspatting van geluk met louter superlatieven en dat is tenslotte toch…. Tja, zucht, nog een jaartje wachten dus…
Arnoud